Η έκκληση του νεόκοπου Γενικού Γραμματέα του ΝΑΤΟ, Ολλανδού πρώην πρωθυπουργού και εκφραστή του σκληρού πυρήνα των «φειδωλών» της ΕΕ, Μαρκ Ρούττε για να ανεβάσουν άμεσα ταχύτητα/ να turbocharge οι Ευρωπαϊκές χώρες τις αμυντικές δαπάνες τους – αν μη το άλλο λόγω έλευσης Τραμπ στις ΗΠΑ – καθώς και να μεταφερθούν σε πολεμική νοοτροπία/wartime mindset, θα μπορούσε να θεωρηθεί υιοθέτηση μιας επιθετικής ρητορικής. Άλλωστε, ήδη από την εποχή Μαξ βαν ντερ Στουλ οι Ολλανδοί στο ΝΑΤΟ (Ευρωπαϊκό σκέλος) την έχουν μια ροπή στην φραστική μαχητικότητα! Οι δε Γ.Γ. του Οργανισμού, με τελευταίο τον (Νορβηγό) Γενς Στόλτεμπεργκ, έχουν εν γένει καθιερωμένη προσέγγιση γερακιού στις διατυπώσεις. Όμως…

…. Όμως ο Ρούτε, γνωρίζοντας/συνειδητοποιώντας ποια είναι η αληθινή ανασχετική δύναμη σε μια απότομη άνοδο των αμυντικών δαπανών (ακριβέστερα: προληπτικά/δυνητικά σε μια λογική «καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση» μετά την Ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, όθεν οι τοποθετήσεις του τύπου «βρισκόμαστε σε πόλεμο με την Ρωσία/τον Πούτιν» ακόμη και από ηγέτες της κατηγορίας επιθετικού αρνιού), έκανε το αποφασιστικό βήμα. Βήμα ειλικρίνειας – σπάνιο για πολιτικό, και δη Ευρωπαίο. Είπε: «γνωρίζω πως οι αμυντικές δαπάνες σημαίνουν μικρότερες δαπάνες σε άλλες προτεραιότητες». Αλλά ποιες;. «Κατά μέσο όρο, οι Ευρωπαϊκές χώρες με ευκολία δαπανούν μέχρι ¼ του ΑΕΠ τους για συντάξεις, συστήματα υγείας και κοινωνική ασφάλιση». Οπότε; Οπότε «θα χρειαστούμε ένα μικρό μόνο κλάσμα αυτών των χρημάτων για να ενισχύσουμε κατά πολύ την άμυνά μας – και να διαφυλάξουμε τον τρόπο ζωής μας». Ειλικρινέστερα δεν γίνεται!

Δυο ακόμη παρατηρήσεις: ο Ρούτε ανέφερε τόσο την ανάγκη αύξησης των εξοπλισμών, όσο και την ανάγκη αύξησης της παραγωγής οπλικών συστημάτων (στην Ευρώπη) «την στιγμή που οι Ρωσικές πολεμικές βιομηχανίες παράγουν αδιάκοπα πολεμικό υλικό, σε εικοσιτετράωρη βάση». Καθώς το ΝΑΤΟ – όσο και νάναι! – έχει καθοριστική Αμερικανική συμμετοχή, ο Ρούττε δεν θα μπορούσε να εκφραστεί ευθέως για το φαινόμενο οι Ευρωπαϊκές χώρες να είναι περισσότερο αγοραστές/εισαγωγείς πολεμικού υλικού και λιγότερο παραγωγοί/προμηθευτές του (ναι, ναι, πλην Γαλλίας, Γερμανίας, Βρετανίας και κάποιων κοινών προγραμμάτων, αλλά και πάλι όσον αφορά προϊόντα αιχμής και σε πυρηνική ικανότητα, άσε καλύτερα). Όμως η έννοια της δυνητικής λειτουργίας της πολεμικής βιομηχανίας ως συντελεστή οικονομικής μεγέθυνσης π.χ. για την χειμαζόμενη Γερμανική – και Γερμανοκεντρική – μεταποίηση ήταν λίγο κάτω από την επιφάνεια.

Όμως είχε ήδη προηγηθεί πολύ βαθύτερη Ευρωπαϊκή/ΕΕ προετοιμασία εδάφους, επί της οποίας ήρθε να επικαθήσει αυτή η έκκληση. Ακόμη και η υψηλού κύρους/υψηλού προφίλ Έκθεση Ντράγκι, σε αναζήτηση νέου παραγωγικού προτύπου για την Ευρώπη και με αναφορές στην κινητοποίηση κοινού δανεισμού για επενδύσεις προσέγγισε με θετική χροιά το ζήτημα του Ευρωπαϊκού επανεξοπλισμού και της Ευρωπαϊκής αμυντικής βιομηχανίας. Και τούτο, ενώ η Έκθεση Νιϊνίστου (ποιος είναι πάλι αυτός; πρώην πρωθυπουργός της Φινλανδίας, κι αυτός του κύκλου των φειδωλών της ΕΕ), που κι αυτή τιτλοφορήθηκε με ειλικρίνεια «Ασφαλέστερα μαζί. Το μονοπάτι προς μια πλήρως προετοιμασμένη Ευρώπη»: παραγγελιά της Ούρσουλας φον ντερ Λάϊεν – θυμίζουμε ότι στην προηγούμενη θητεία της είχε την έμπνευση να δημιουργήσει χαρτοφυλάκιο «για την προστασία του Ευρωπαϊκού τρόπου ζωής» (με τιτλούχο τον ημέτερο Μαργαρίτη Σχοινά, έως ότου ταραχή στο ΕυρωΚοινοβούλιο έφερε επαναδιατύπωση σε «για την προώθηση του Ευρωπαϊκού τρόπου ζωής») – ήταν να μιλήσει για ανθεκτικότητα/resilience μπροστά στις κρίσεις.

Εν πολλοίς με αναφορά σε απειλές που απαιτούν αμυντική ετοιμότητα και στην απόκρουση «ασύμμετρων απειλών». Η Έκθεση Νιϊνίστου ανταποκρίθηκε, με το παραπάνω: ο κίνδυνος και η ανασφάλεια είναι υλικά που πουλάνε, πολιτικά.

Κι έτσι φθάναμε στον (Λιθουανό) Επίτροπο Άμυνας και Διαστήματος Αντριους Κουμπίλιους, ο οποίος μας υποσχέθηκε Λευκή Βίβλο «για μια νέα προσέγγιση στα θέματα άμυνας» [της ΕΕ] σε μια λογική «να δαπανήσουμε περισσότερα, να δαπανήσουμε καλύτερα, να δαπανήσουμε μαζί και Ευρωπαϊκά». (Όχι λόγω της προοπτικής Τραμπ, «αλλά λόγω του Πούτιν»). Αυτά, στην επίσημη ακρόασή του ενώπιον του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.

Ο ίδιος κατά κάποιον τρόπο προανήγγειλε – παράλληλα με τους Financial Times: είναι «εκτός ΕΕ», αλλά πολύ συχνά προκαταλαμβάνουν καλύτερα από πολλά άλλα μέσα τις ζυμώσεις Βρυξελλών… – την δημιουργία ενός με χρηματοδοτική βάση μηχανισμού στήριξης κοινών Ευρωπαϊκών πρωτοβουλιών στον τομέα της άμυνας. Ένα πρώτο βήμα θα μπορούσε να είναι η «μετατόπιση» προς αμυντικούς σκοπούς, όπως για παράδειγμα η δημιουργία Ευρωπαϊκού iron dome (που και ο ημέτερος Νίκος Δένδιας δείχνει να έχει αγκαλιάσει σε μικρότερη κλίμακα, αλλά και ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει υπαινιχθεί), κονδυλίων που δεν έχουν χρησιμοποιηθεί από την – πρότυπη χρηματοδοτικά, θυμάστε; – διαδικασία του Ταμείου Ανάκαμψης, ή ακόμη και από λιμνάζοντα ποσά των Διαρθρωτικών Ταμείων.

Ένα άλλο βήμα, που ο πάντα παρατηρητικός Αλέκος Κρητικός περιέγραφε (στο KReport) ως «Το άλλο μονοπάτι» και το οποίο παραπέμπει σε εκείνο που οι παλιότεροι θυμούνται ως financial engineering, θα ήταν η δημιουργία ενός Κοινού Ταμείου για την Άμυνα (της τάξεως αρχικά των 500 δις ευρώ, αλλά γιατί όχι κυλιόμενου;) μέσω έκδοσης αμοιβαιοποιημένου χρέους. Δηλαδή με εγγυήσεις των προθύμων για συμμετοχή Κρατών μελών, συν Βρετανίας και Νορβηγίας. Με προκαταβολές από αυξανόμενους εθνικούς αμυντικούς προϋπολογισμούς to keep Donald Trump happy, που θα βοηθήσουν στην μόχλευση πρόσθετων πόρων. Σας λείπει κάποιος απο την απαρίθμηση; Ναι – η Τουρκία τι θα κάνει σε μια τέτοια συναστρία; Και μάλιστα όταν με την δραστηριοποίηση στην Συρία κατόρθωσε να γίνει δεκτή ως «σημείο διεπαφής» με τον Αραβικό κόσμο (αφού ήδη καθιερώθηκε ως σημαίνων συντελεστής των διεργασιών Ρωσίας-Ουκρανίας, μας έρχεται και η εποχή του συναλλακτικού/transactional Ντόναλντ Τραμπ…).

Δίπλα από την δημιουργία χρηματοοικονομικού εργαλείου, ιδού και η υπόσχεση νέου παραγωγικού προτύπου για την «Ευρώπη», με ενσωματωμένη υψηλή τεχνολογία κοκ. Το τέλειο στρατιωτικοβιομηχανικό σύμπλεγμα όπως θα έλεγε και ο Πρόεδρος/Αρχιστράτηγος του Β Παγκοσμίου Πολέμου Ντουάιτ Αϊζενχάουερ βλέποντας το Αμερικανικό αντίστοιχο της δεκαετίας του 1950 να «ξεφεύγει». Και η προσδοκία της Γερμανικής βαριάς παραγωγικής μηχανής – μετά των δορυφόρων της – να τεθεί και πάλι σε λειτουργία προσπερνώντας τα μειονεκτήματα της τελευταίας περιόδου.

«Μνήμες Μεσοπολέμου»; Υπερβάλλετε! εδώ το σχεδιαστήριο είναι Ευρωπαϊκό, άρα εξ ορισμού αγιασμένο…