Για πολλούς λόγους άξιζε να έχει παρακολουθήσει κανείς live την συζήτηση στην Βουλή των Κοινοτήτων για την χορήγηση στην Κυβέρνηση Στάρμερ έκτακτων οικονομικών εξουσιών με αντικείμενο την διάσωση της British Steel.

Ήδη ένας πρώτος λόγος ήταν ότι η συζήτηση, σε υψηλούς τόνους, είχε στοιχείο αντιπαράθεσης – οι Εργατικοί κατηγορούσαν τους Συντηρητικούς για τους περασμένους χειρισμούς (πώληση, το 2016, επί κυβερνήσεων Κάμερον-Μαίη των ζημιογόνων δραστηριοτήτων της Tata Steel – Ινδικών συμφερόντων – σε επενδυτικό σχήμα για 1 στερλίνα^. απόκτηση του ελέγχου από την κυβέρνηση δια του βρετανικού αντιστοίχου του δικού μας ΟΑΕ^. απόκτηση από την Κινεζική Jingye το 2020)^. οι αποδεκατισμένοι Συντηρητικοί αλλά και άλλες πτέρυγες, όπως των Φιλελευθέρων και των Σκωτσέζων Εθνικιστών κατήγγειλαν την σημερινή κυβέρνηση ότι χρονοτριβούσε επί μήνες, χωρίς σχέση εμπιστοσύνης με την Jingye, για να φθάσει τώρα σε αδιέξοδο. Δείτε όμως κάτι πρόσθετο: κατά την ανταλλαγή καταγγελιών δίνονταν στοιχεία, πολλά στοιχεία για την κρινόμενη πραγματική κατάσταση, για τα μέτρα που θα λαμβάνονταν τώρα και για το κόστος τους, γιατί επιλεγόταν το καθεστώς έκτακτων εξουσιών αντί ευθείας κρατικοποίησης. (Ένα ακόμη: ή ένταση, με διακοπές και «περάσματα» του λόγου, γινόταν με την ιδιαίτερη βρετανική κοινοβουλευτική ιεροτελεστία. Πού σου επιτρέπει να καταλάβεις τι γίνεται – αν θέλεις! Και, μέσα στην ένταση, διατηρεί σεβασμό).

Την ένταση είχε ανεβάσει κατακόρυφα το γεγονός ότι η Βουλή των Κοινοτήτων είχε συγκληθεί εκτάκτως ενώ βρισκόταν σε διακοπές/recess, λόγω του κατεπείγοντος. Κάτι τέτοιο έχει συμβεί μόλις 6 φορές μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ενώ έκτακτη σύγκληση σε περίοδο αργίας όπως τώρα, μόλις μια φορά – για τον Πόλεμο των Φώκλαντς.

Πάμε παρακάτω: γιατί αυτή η μελοδραματική διαδικασία; Σύμφωνα με την Jingye, η British Steel χάνει γύρω στις 700.000 στερλίνες την ημέρα, οπότε νομοτελειακά οδηγείτο σε κλείσιμο (το οποίο, βέβαια, αποκτά διαδικασία). Οι 2.700 εργαζόμενοι της British Steel είναι ένα πρόβλημα – και μάλιστα σε τοπική κλίμακα, του όχι-και-ανθηρού Λίνκολνσάϊρ όπου βρίσκεται – και ιδίως για κυβέρνηση Εργατικών. Επιπλέον η μονάδα αυτή θα ήταν η τελευταία στην Βρετανία που παράγει υψηλής ποιότητας, πρωτόχυτο χάλυβα με την λειτουργία δυο υψικαμίνων. Μάλιστα στην συζήτηση επανερχόταν ως παρατήρηση ότι η (άλλοτε Μεγάλη) Βρετανία θα ήταν – χωρίς την British Steel – η μόνη χώρα των G-7, αν μη και των G-20, χωρίς πρωτογενή χάλυβα σε παραγωγή! Πολλή συζήτηση για την ιστορικότητα του Βρετανικού χάλυβα (εποχή των σιδηροδρόμων), ακόμη περισσότερη για την τωρινή ανάγκη δημιουργίας υποδομών και – το μαντέψατε! – για την υπό νέα απογείωση πολεμική βιομηχανιία.

Το σύνολο αυτών των προσεγγίσεων έφερε, μετά την έντονη (επαναλαμβάνουμε) συζήτηση, περίπου ομόφωνη απόφαση για τα έκτακτα μέτρα διάσωσης. Τελευταία φορά που υπήρξε αντίστοιχη κινητοποίηση στον χάλυβα ήταν για την στήριξη – με επιδότηση 500 εκατ. στερλινών – της Tata Steel, που χρειάστηκε να σβήσει την τελευταία δική της υψικάμινο στην Ουαλία – το φθινόπωρο του 2024, με ζημίες 1,7 εκατ. στερλίνες ημερησίως. Κεντρικό τότε, και τώρα, πρόβλημα το ενεργειακό κόστος και οι υποχρεώσεις «πρασινίσματος» της παραγωγής.

Με την σολομώντεια λύση (που δεν αποτελεί πλήρη κρατικοποίηση) οι Κινέζοι διατηρούν μεν την ιδιοκτησία, αλλά η κυβέρνηση αναλαμβάνει ή/και εκχωρεί την διαχείριση. (Αναλαμβάνει και την προμήθεια των πρώτων υλών που είχε προσφερθεί να χορηγεί στην British Steel σαν ενδιάμεση λύση – που δεν έγινε δεκτή, καθώς η Jingye «ζητούσε πολλά κεφάλαια»). 

Τελευταίο, πλην πολύ σημαντικό στοιχείο της συζήτησης: το γεγονός ότι η Jingye είναι Κινεζική έπαιξε μεγάλο ρόλο στην απόφαση, και δη στην ομοφωνία. Στην Βρετανία μεγάλο μέρος της χαλυβουργίας είναι ξένης ιδιοκτησίας: όμως… η Marcegaglia είναι Ιταλική, η Outocumpυ Φιλανδική, η Liberty Steel Ινδικών συμφερόντων (Gupta αντί Tata). Πλην όμως, από τον όλο τόνο της συζήτησης προέκυπτε σαφώς μια αίσθηση «Κινεζικού κινδύνου» που παράλληλα με την διάσταση της πολεμικής βιομηχανίας η οποία δεν είναι νοητό να μείνει χωρίς εγχώριο, «πρώτης ποιότητας» χάλυβα, εισάγει προδήλως σε μια νέα εποχή. Α, ναι, και οι δασμοί Τραμπ που στήνουν το τραπέζι για το αυριανό παγκόσμιο εμπόριο (και) χάλυβα; Υπήρξαν μεν κάπου στην συζήτηση αλλά όχι και τόσο…

Επαναλαμβάνουμε: αναζητήστε ιντερνετικά την συζήτηση. Και παρακολουθήστε την, όλη.